Odpust ku czci Matki Bożej Szkaplerznej

W niedzielę 16 lipca przypada wspomnienie NMP z Góry Karmel, dzień odpustu w naszej parafii.

Msze św. o g. 6.30, 9.30, 11.00 – suma z procesją, i 18.00.

Prosimy o przygotowanie baldachimu, feretronów i chorągwi. Zapraszamy dzieci sypiące kwiaty, ministrantów i lektorów, chór, stowarzyszenia, orkiestrę, strażaków, dzieci komunijne, poczty sztandarowe i wszystkich parafian.

Czym jest szkaplerz karmelitański?

Szkaplerz Najświętszej Maryi Dziewicy z Góry Karmel (nazywany karmelitańskim lub
brązowym) jest w powszechnym użyciu od XVI w. Jest on sakramentalium, znakiem
przyjętym przez Zakon Karmelitański i zatwierdzonym przez Kościół jako zewnętrzny
wyraz Macierzyńskiej Miłości Maryi do nas, oraz naszego, synowskiego przyjęcia tej
Miłości i jej odwzajemnienia.
Słowo “szkaplerz” oznacza szatę wierzchnią, którą mnisi przywdziewali na habit zakonny w
czasie pracy. Z biegiem czasu szkaplerz nabrał znaczenia symbolicznego: wyrażał niesienie
codziennego krzyża przez uczniów Jezusa. W niektórych zakonach (w tym w Karmelu)
szkaplerz stał się znakiem własnej tożsamości i życia. Symbolizuje on specjalną więź
karmelitów z Maryją, Matką Jezusa i Patronką Zakonu, do czego przyczyniła się
wielowiekowa tradycja o maryjnym objawieniu i nadaniu przywilejów tym, którzy ten
szkaplerz noszą i w nim umierają.

Jak wygląda szkaplerz?

Szkaplerz karmelitański składa się z dwóch prostokątnych kawałków z sukna wełnianego
koloru brązowego, połączonych sznurkiem lub tasiemką w ten sposób, że po nałożeniu jedna
część opada na piersi, a druga na plecy. Zwykle na jednej części jest wizerunek Matki Bożej
Szkaplerznej, a na drugiej wizerunek Najświętszego Serca Pana Jezusa. Szkaplerz po
przyjęciu może być zastąpiony Medalikiem z podobnymi wizerunkami. Czasem są to tylko
dwa kawałki sukna bez wizerunków.
Szkaplerz może mieć różne rozmiary. Najczęściej jest to ok. 3 x 4 cm. Są też szkaplerze
mniejsze i większe. Duże, uroczyste szkaplerze czasem nakładają karmelici świeccy
(członkowie OCDS).

Jakie są warunki przyjęcia szkaplerza?

Istnieje jeden zasadniczy warunek: niewymuszone, szczere i świadome pragnienie przyjęcia
szkaplerza oraz zawierzenia siebie Maryi w tym znaku. Zawierzenie to obejmuje decyzję
dzielenia z Maryją własnej codzienności i naśladowania Jej stylu życia.
Szkaplerz należy przyjąć osobiście. Pierwszy szkaplerz musi być sukienny i nałożony przez
kapłana według zatwierdzonego przez Stolicę Świętą obrzędu. Po przyjęciu można go
zastąpić medalikiem szkaplerznym. Po zniszczeniu się pierwszego szkaplerza każdy kolejny
można sobie nałożyć samemu. Podobnie w przypadku zaprzestania noszenia szkaplerza, o ile
jego przyczyną nie była wzgarda (wtedy należałoby przyjąć szkaplerz ponownie).

Jakie obowiązki ma noszący szkaplerz?

Szkaplerz, będący znakiem maryjnym, zobowiązuje do chrześcijańskiego życia, ze
szczególnym ukierunkowaniem na uczczenie Najświętszej Maryi Dziewicy. Noszący
szkaplerz powinien:

Naśladować cnoty Matki Najświętszej i szerzyć Jej cześć.
Nieustannie nosić na sobie szkaplerz.
Troszczyć się o dobro wszystkich ludzi.
Odmawiać codziennie naznaczoną modlitwę (najczęściej Pod Twoją Obronę).

Jakie łaski są związane z nabożeństwem szkaplerznym?

Uznając szkaplerz znakiem Maryi, Kościół związał go z łaskami, zwanymi przywilejami
szkaplerznymi:
1. Kto umrze odziany szkaplerzem świętym nie zostanie potępiony.
2. Noszący szkaplerz, jako czciciel Matki Bożej, zapewnia sobie Jej opiekę co do duszy i
ciała w tym życiu oraz szczególną pomoc w godzinie śmierci.
3. Każdy, kto pobożnie nosi szkaplerz święty i zachowuje czystość według stanu,
zostanie wyprowadzony z czyśćca osobiście przez Matkę Bożą w pierwsza sobotę po
swej śmierci.
4. Ci, którzy należą do Bractwa Szkaplerznego są dodatkowo duchowo złączeni z
zakonem Karmelitańskim i maja udział w jego duchowych dobrach za życia i po
śmierci.

Bractwo szkaplerzne – w naszej Parafii istniało od XVIIIw.

Każda osoba przynależąca do Kościoła katolickiego, która otrzymała bierzmowania oraz
nosi Szkaplerz poświęcony i nałożony przez kapłana może należeć do Bractwa
Szkaplerznego.
Członkowie Bractwa przynależą do rodziny karmelitańskiej i mają udział we wszystkich
dobrach duchowych całego Zakonu Karmelitańskiego (m.in.: Msze święte, Komunie święte,
modlitwy wspólnotowe i indywidualne, posty, wyrzeczenia, dobre uczynki, czy braterstwo
duchowe).

Noszący szkaplerz św. i należący do bractwa szkaplerznego mają możność uzyskania
odpustu zupełnego dla siebie lub dla zmarłych w dzień wpisania do bractwa szkaplerznego i
niektóre święta zakonu karmelitańskiego:

w dzień wpisania do bractwa szkaplerznego,
16 maja – wspomnienie św. Szymona Stocka,
16 lipca – uroczystość NMP z Góry Karmel (MB Szkaplerznej),
20 lipca – święto św. Eliasza, proroka,
1 października – święto św. Teresy od Dzieciątka Jezus,
15 października – uroczystość św. Teresy od Jezusa
14 listopada – święto Wszystkich Świętych zakonu karmelitańskiego,
14 grudnia – uroczystość św. Jana od Krzyża.

Historia wspomnienia MB z Góry Karmel:

Wspomnienie zwraca nas ku Maryi objawiającej się na górze Karmel, znanej już z tekstów Starego Testamentu – z historii proroka Eliasza (1 Krl 17, 1 – 2 Krl 2, 25). W XII wieku po Chrystusie do Europy przybyli, prześladowani przez Turków, duchowi synowie Eliasza, prowadzący życie kontemplacyjne na Karmelu. Również w Europie spotykali się z niechęcią. Jednakże Stolica Apostolska, doceniając wyrzeczenia i umartwienia, jakie podejmowali zakonnicy, ułatwiała zakładanie nowych klasztorów.

Szczególnie szybko zakon rozwijał się w Anglii, do czego przyczynił się m.in. wielki czciciel Maryi, św. Szymon Stock, szósty przełożony generalny zakonu karmelitów. Wielokrotnie błagał on Maryję o ratunek dla zakonu. W czasie jednej z modlitw w Cambridge, w nocy z 15 na 16 lipca 1251 r., ujrzał Bożą Rodzicielkę w otoczeniu Aniołów. Podała mu Ona brązową szatę, wypowiadając jednocześnie słowa:

Przyjmij, synu, szkaplerz twego zakonu, jako znak mego braterstwa, przywilej dla ciebie i wszystkich karmelitów. Kto w nim umrze, nie zazna ognia piekielnego. Oto znak zbawienia, ratunek w niebezpieczeństwach, przymierze pokoju i wiecznego zobowiązania.

Szymon Stock z radością przyjął ten dar i nakazał rozpowszechnienie go w całej rodzinie zakonnej, a z czasem również w świecie. W XIV wieku Maryja objawiła się papieżowi Janowi XXII, polecając mu w opiekę “Jej zakon” karmelitański. Obiecała wówczas obfite łaski i zbawienie osobom należącym do zakonu i wiernie wypełniającym śluby. Obiecała również wszystkim, którzy będą nosić szkaplerz, że wybawi ich z czyśćca w pierwszą sobotę po ich śmierci. Cały szereg papieży wypowiedziało się z pochwałami o tej formie czci Najświętszej Maryi i uposażyło to nabożeństwo licznymi odpustami. Wydali oni około 40 encyklik i innych pism urzędowych w tej sprawie.
Do spopularyzowania szkaplerza karmelitańskiego przyczyniło się przekonanie, że należących do bractwa szkaplerza Maryja wybawi z płomieni czyśćca w pierwszą sobotę po ich śmierci. Tę wiarę po części potwierdzili papieże swoim najwyższym autorytetem namiestników Chrystusa. Takie orzeczenie wydał jako pierwszy Paweł V 29 czerwca 1609 r., Benedykt XIV je powtórzył (+ 1758). Podobnie wypowiedział się papież Pius XII w liście do przełożonych Karmelu z okazji 700-lecia szkaplerza. Nie ma jednak ani jednego aktu urzędowego Stolicy Apostolskiej, który oficjalnie i w pełni aprobowałby ten przywilej. O przywileju sobotnim milczą najstarsze źródła karmelitańskie. Po raz pierwszy wiadomość o objawieniu szkaplerza pojawia się dopiero w roku 1430.
Nabożeństwo szkaplerza należało kiedyś do najpopularniejszych form czci Matki Bożej. Jeszcze dzisiaj spotyka się bardzo wiele obrazów Matki Bożej Szkaplerznej (z Góry Karmel), ołtarzy i kościołów. We Włoszech jest kilkaset kościołów Matki Bożej z Góry Karmel, w Polsce blisko setka. Wiele obrazów i figur pod tym wezwaniem zasłynęło cudami, tak że są miejscami pątniczymi. Niektóre z nich zostały koronowane koronami papieskimi. Szkaplerz w obecnej formie jest bardzo wygodny do noszenia. Można nawet zastąpić go medalikiem szkaplerznym. Z całą pewnością noszenie szkaplerza mobilizuje i przyczynia się do powiększenia nabożeństwa ku Najświętszej Maryi Pannie.
Szkaplerz nosili liczni władcy europejscy i niemal wszyscy królowie polscy (od św. Jadwigi i Władysława Jagiełły poczynając), a także liczni święci, również spoza Karmelu, m.in. św. Jan Bosko, św. Maksymilian Maria Kolbe i św. Wincenty a Paulo. Sama Matka Boża, kończąc swoje objawienia w Lourdes i Fatimie, ukazała się w szkaplerzu, wyrażając przy tym wolę, by wszyscy go nosili. Na wzór szkaplerza karmelitańskiego powstały także inne, jednakże ten pozostał najważniejszy i najbardziej powszechny. W wieku 10 lat przyjął szkaplerz karmelitański także św. Jan Paweł II. Nosił go do śmierci.
Święto Matki Bożej z Góry Karmel karmelici obchodzili od XIV w. Benedykt XIII (+ 1730) zatwierdził je dla całego Kościoła. W Polsce otrzymało to święto nazwę Matki Bożej Szkaplerznej.

Szkaplerz początkowo był wierzchnią szatą, której używali dawni mnisi w czasie codziennych zajęć, aby nie brudzić habitu. Spełniał więc rolę fartucha gospodarczego. Potem przez szkaplerz rozumiano szatę nałożoną na habit. Pisze o nim już reguła św. Benedykta w kanonie 55 dotyczącym ubrania i obuwia braci. Wszystkie dawne zakony noszą po dzień dzisiejszy szkaplerz. Współcześnie szkaplerz oznacza strój, który jest znakiem zewnętrznym przynależności do bractwa, związanego z jakimś konkretnym zakonem. Tak więc istnieje szkaplerz: brunatny – karmelitański (w. XIII); czarny – serwitów (w. XIV), od roku 1860 kamilianów; biały – trynitarzy, mercedariuszy, dominikanów (w. XIV), Niepokalanego Serca Maryi (od roku 1900); niebieski – teatynów (od roku 1617) i Niepokalanego Poczęcia Maryi (w. XIX); czerwony – męki Pańskiej; fioletowy – lazarystów (1847) i żółty – św. Józefa (w. XIX).
Ponieważ było niewygodnie nosić szkaplerz taki, jaki nosili przedstawiciele danego zakonu, dlatego z biegiem lat zamieniono go na dwa małe kawałki płótna, zazwyczaj z odpowiednim wizerunkiem na nich. Na dwóch tasiemkach noszono go w ten sposób, że jedno płócienko było na plecach (stąd nazwa łacińska scapulare), a druga na piersi. Taką formę zachowały szkaplerze do dnia dzisiejszego. W roku 1910 papież św. Pius X zezwolił ze względów praktycznych na zastąpienie szkaplerza medalikiem szkaplerznym.
W przypadku szkaplerza karmelitańskiego na jednym kawałku powinien być umieszczony wizerunek Matki Bożej Szkaplerznej, a na drugim – Najświętszego Serca Pana Jezusa. Jedna część powinna spoczywać na piersiach, a druga – na plecach. Szkaplerz musi być poświęcony według specjalnego obrzędu.

Szkaplerz, będący znakiem maryjnym, zobowiązuje do chrześcijańskiego życia, ze szczególnym ukierunkowaniem na uczczenie Najświętszej Maryi Dziewicy potwierdzanym codzienną modlitwą Pod Twoją obronę.

Źródło – brewiarz.pl